donderdag 31 maart 2011

Iedere keer toch weer spannend

En dan heb ik het over het tweejaarlijkse borstonderzoek. Donderdag is het weer zover, waarvoor ik ben opgeroepen voor een scan. Nu heb ik geen aanleiding en heb ikzelf niets ontdekt, al hou ik dat wel goed in de gaten, maar je weet immers nooit.

Mijn moeder kreeg namelijk op haar 54e borstkanker, lymfklierkanker, Hodgekin. Haar zus, mijn tante, overleed eraan op haar 48e jaar. Al een hele tijd merkte mijn moeder aan bepaalde signalen dat ze zo moe was en had ook andere signalen die daarnaar verwezen. De artsen schoven het af op psychische problemen, ze heeft tenslotte heel erg veel meegemaakt. Ze werd zelfs opgenomen in het ziekenhuis, daar waar ik een straatje vandaan woonde. Ze kwam tijdens het ziekenbezoek dan juist bij mij op bezoek om even het ziekenhuis te ontvluchten. Dat duurde zelfs 6 weken, zonder resultaten te boeken, de klachten werden niet minder. Gelukkig achteraf heeft ze al die middelen toch niet geslikt die ze voorgeschreven kreeg.
Toen werd er een borstscan gemaakt en alles werd goed bevonden, ze vonden een paar cystes in haar borst en oksel. Meer was er niet te vinden. Ze werden er poliklinisch uitgehaald. Echter achter een cyste, niet zichtbaar op de scan, zat iets wat er niet hoorde te zitten en dat was een kwaadaardige tumor. Dan volgt de weg van onzekerheid wat de toekomst gaat brengen. Al die scans die ze daarna moest laten maken en er niets te zien was, gaf toch onzekerheid van was er echt niets omdat er de eerste keer ook niets te zien was. Alle signalen die ze had en waarvoor ze om psychische redenen was opgenomen verwezen dus al die tijd naar kanker!
Ze las erg veel boeken, dat wat er in die tijd te krijgen was in bibliotheken en ook door ze zelf bestellen. Ze heeft nog wel bestraling gehad, maar weigerde pertinent chemo. Ze paste het zgh Moermandieet toe en at heel gezond. Ieder half jaar moest ze op controle en na vijf jaar nog maar een keer per jaar en dat tot in totaal 12 jaar lang! Ze hoorde gelukkig tot het percentage dat het gehaald had! Echter het trieste is dat ze nadat ze niet meer hoefde te komen na een half jaar een dodelijke hartaanval heeft gekregen op haar 66e.

Haar internist waarschuwde haar toen hij hoorde dat ze een dochter had, dat ik een hele hoge factor heb om het ook te krijgen en daarom me echt ieder jaar moest laten onderzoeken. Iedere keer had hij het er weer over. Ik liet het dus heel braaf een keertje onderzoeken, maar toen hadden ze nog die oude martelapparatuur en ik dacht meteen, dat niet meer, daarvan krijg je het onderhand. Hoe ze daar trekken om er een geen platte pannenkoeken, maar splinterdunne flensjes van te maken! Toch was dat voor mij wel een reden om ook meer aandacht aan voedsel te besteden uit voorzorg. Eet aardig gezond, vooral biologisch, maar nog steeds is niet echt alles nog 100%. Ik ga niet jaarlijks, maar een keer per twee jaar net als iedereen die opgeroepen wordt. Ik denk er verder niet aan wat voor een hoog risico ik heb, alleen tegen de tijd dat de brief weer binnenvalt, wordt het toch altijd weer een beetje spannend.

4 opmerkingen:

  1. Sterkte Marianne!Vooral met wachten op de uitslag. Wat goed,dat je moeder baat had bij het Moerman dieet.Groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goh wat erg dat je dan op die manier overlijd. Hou het goed in de gaten.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het was een nieuw apparaat. De meeste vrouwen vinden deze pijnlijker, maar ik vond de vorige juist pijnlijker. Ik was een uitzondering zeiden ze zelfs die er niets van voelde :-)
    Nu wachten op de uitslag ...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat naar allemaal. En wat triest voor je moeder....

    Sterkte met het wachten op de uitslag. Het gaat best snel.

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen

Hartelijk dank voor je reactie.