maandag 7 oktober 2013

De walnoten vallen weer

Ja ja, ze vallen weer. Met harde klikken op het dak of op mijn plaats. Dan rollen ze nog wat verder. Veel hebben een natte bruine bolster en uit ervaring weet ik dat je die bruinigheid niet zo snel van je vingers krijgt. Niet voor niets wordt het als haarverf gebruikt of als zonnebruin. Al is het experiment van mijn dochter mislukt bij het laatste helaas. De groene bolsters heeft ze laten trekken in olijfolie, maar echt geen bruin velletje daarna. Het was natuurlijk wel het proberen waard, want wie wil nu al die chemische zooi op haar/zijn lijf vraag je je af. Ik blijf al jaren uit de zon en blijf gewoon melkwit ;-) Die leeftijd ben ik voorbij om te bakken om vervolgens te verbranden en na 2 weken later na het vervellen weer spierwit te zijn. Het is voortaan weer in de mode om juist uit de zon te blijven omdat het gezonder is.

Ik heb altijd genoeg noten per jaar voor dit huishouden, dus dit jaar raap ik eerst de schone maar op. Mocht het tegenvallen dan komen alsnog die bruine aan bod.
Ik laat ze altijd op een doek drogen op een radiator in de kamer. Zodra ze droog zijn, gaan ze in een kartonnen doosje van de mandarijnen. Er is genoeg van te maken, maar ik hou het gewoon op kraken tussen mijn vingers en lekker oppeuzelen. Een paar jaar geleden was de schil te dik en moest er de notenkraker aan te pas komen. Een enkele keer verzamel ik 5 van die tussenschotjes om er een thee van te drinken over de hele dag verspreid. Schijnt goed voor het hart te zijn. De schillen zelf gooi ik weer bij de boom terug. De muisjes, vogels en eekhoorntjes halen daar nog kleine stukjes tussenuit die 'vergeten' zijn. Binnen een jaar is er niets meer van te zien en is alles weer verdwenen van al die schillen. Mooie kringloop ook. Schillen terug naar de boom.

Maar dus is het weer rapen geblazen. Ettelijke keren bukken, mooie beweging weer toch. Hoef er niet eens sportgeld voor te betalen :-)


zondag 6 oktober 2013

Iets meer consumeren tegenwoordig

Soms zijn er tijden dat ik niets hier te vermelden heb. Lees ik dan weer andere blogjes bij anderen schieten me weer een hoop onderwerpen naar boven en dan heb ik net geen zin meer om zelf te schrijven. Het lijkt dan net of er hier niets gebeurt op het vlak van consuminderen en consumeren, maar niets is minder waar :-)

We hebben namelijk thuis wat uitbreiding gekregen, dus meer uitgaven. Het was de laatste maanden zo stil geworden hier in huis met onze oude dieren dat er best wel weer wat jong grut zou mogen ronddartelen. Het leek ook net of onze hond nog steeds aan het treuren was vanaf het moment onze twee katers waren overleden (1 van ouderdom en 1 van slechts 5 jaar na de behandeling van blaasgruis). Voor de hond zou het ook beter zijn als hier zijn katten'roedeltje' uitgebreid zou worden met een gezellige kater die alles best vindt. Het punt was echter dat ik dat tegenwoordig in overleg met mijn dochter doe, want als er ooit iets met me gebeurt, zij wel de verzorging op zich moet nemen.

Een week geleden was zij zo ver en zijn we naar het dierenasiel gegaan. We hadden via hun site er al eentje op het oog. Ze zitten nogal met zwart-witte katten in hun maag, want die worden in het algemeen minder gekozen. Maar dit was slechts onze keuze, je moet ook nog even kijken natuurlijk of er een wederzijdse klik is ook met het dier naar jou toe. Hij was een beetje een kat-uit-de-boomtype die zwart-witte kater, maar heel vriendelijk toch wel. En als we zo de verhalen van de verzorgsters aanhoorden dan stond hij zijn mannetje echt wel. Dus al snel werd besloten, ja we nemen hem.
Maar als je eenmaal in het dierenasiel komt, zie zoveel lieve, leuke poesjes en katers dat het moeilijk is om er maar eentje uit te kiezen. Dus al snel hadden we nog een jong poesje (soort lapjeskat gemengd met tijgerstrepen) van ongeveer 9 maanden uitgekozen die in dezelfde kooi zat als die gezellige 2-jarige zwart-witte dikkerd. En zo kwamen we met 2 katten naar huis op 30 september! De hond kwispelde direct met zijn staart en je zag zijn opwinding van blijheid. Niet alleen ons, maar ook de hond doet het goed dat er weer een hoop enthousiaste katten de trappen afrennen. Onze eigen kater en poes vonden het ook direct goed gelukkig. Ze waren eerder aan elkaar gewend dan ik dacht zelfs. Geen echte vriendjes nog, maar ze dulden elkaar prima.
Dus zo komt het ook dat mijn vrije tijd opgaat aan iets anders dan bloggen :-) Elk dier moet nu vooral veel aandacht krijgen, de een om te wennen en de ander dat we nog net zoveel om ze geven als de nieuwe.

Het wordt natuurlijk weer wat duurder met de uitgaven, maar wat is nu beter om daadwerkelijk een bijdrage te kunnen leveren aan het opvangen van dieren uit het dierenasiel. Je ziet meteen waar je bijdragen aan opgaan en je krijgt er ook nog eens veel voor terug. De opbrengst uit zo'n collectebusje gaat tenminste niet naar de bonus of salaris van de directeur, maar rechtstreeks in het buikje van de nieuwe katten. Ze zijn nu nog niet kieskeurig en eten echt alles. Maar dat doen ze allemaal in het begin ;-)