donderdag 6 januari 2011

Dagobert Duck of Koekiemonster

Als kind was ik helemaal geen snoeper en at ik lekkers met mate. Zoveel werd er ook niet aan lekkers thuis gegeten eerlijk gezegd alleen wat zelfgebakken hazelnoot- of havermoutkoekjes. Ik vond het daarom zonde om een mooi (uit de winkel, in die tijd de VéGé) gevormd koekje op te eten of een kleurig snoepjespapier van een snoepje te wikkelen. Het aanzien daarvan vond ik prachtig met die vormen en kleurtjes. Ik had een eigen koekjestrommel onder in de keukenkast staan. Als het lekkers te mooi was om op te eten, ging het daarin. Gingen we bij mijn oma op te bezoek en de koektrommel kwam weer langs, dan nam ik altijd een koekje en moffelde dat in mijn eigen tasje om het thuis weer in mijn koekjes- c.q. snoeptrommeltje te doen. Ik weet nog goed dat dat van die moccakoekjes waren waar je aan likte tot het op was en dan pas het koekje zelf opat. Na het eten nam ik altijd een kijkje in mijn schatkistje. Soms at ik er wat van op als er een stukje afgebroken was of niet meer mooi was van kleur, maar meestal bleef het liggen en genoot ik van de volle aanblik. Ik voelde me net een vrouwelijke Dagobert Duck met mijn trommeltje vol met kleurtjes en lekkers. In de zomerperiode moest ik van mijn moeder de kleverige massa wegdoen omdat het een en ander was gesmolten. In ruil kreeg ik na het schoonmaken van het trommeltje een paar nieuwe snoepjes om weer opnieuw te starten met mijn gespaar.

Nu lukt het me echt niet als een pak met koek open is om het te bewaren en ben ik in plaats van Dagobertina verandert in een Koekiemonster. Ik moet ze niet kopen in ieder geval anders is het dezelfde dag nog op. Toch is de liefde voor kleurtjes gebleven. Ik vind het prachtig om een kleurdoos te zien met op volgorde van de regenboog de kleurtjes. Ik kan daar over aaien en genieten. Zo ook met borduurgaren in vele kleurtjes, stofjes op kleur gesorteerd en zelfs mijn kledingkast is gesorteerd op kleur en dan pas op kledingstuk zelf. Het bewaren en sorteren van kleuren. Toch ook daar een Dagobert Duck ;-)

Ik moet zeggen dat naast dat trommeltje ook een groene spaarpot stond die mijn vader voor mij gemaakt had van roestvrij staal. Daarin zaten drie gleuven waar ik mijn geld instopte: bank, cadeautjes (voor anderen te kopen) en wat ik op mocht maken. Na mijn dertiende werd dat laatste het vakje voor kleding. Ik mocht zelf de verdeling maken, maar zag wel de goedkeurende blik van mijn moeder als het grootste gedeelte van drie in het vakje 'bank' ging. Zowel mijn zakgeld (heel veel minder in vergelijking met mijn vriendinnen en die snoepten juist alles op) als geld voor mijn rapport (ik kreeg per cijfer een ander bedrag bijvoorbeeld een 6 was vijf cent en een 9 was vijftig cent) Zodra ik een rijksdaalder had gespaard, bracht ik het trots weg met mijn boekje in de hand waar het bedrag op bijgeschreven werd naar de toen nog geheten Boerenleenbank, wat nu de Rabo heet. Zo heb ik onbewust als kind al met geld leren omgaan. Hier komt Dagobertina dus weer in beeld ;-)

Hoewel het daar ook van kan komen dat ik nu consuminder omdat het een levensstijl is, een soort van uitdaging om rond te komen en liefst dan nog over te houden ook. Ik heb behalve mijn hypotheek dan ook nooit schulden gehad gelukkig. De tering naar de nering zoals men zegt. Zou het consumindergedrag dan toch overgebleven zijn van het sparen van koekjes en snoepjes uit mijn jeugd?

9 opmerkingen:

  1. Wat een leuk verhaal.
    Ik kreeg thuis altijd 2 guldens per week, 1 voor de spaarpot en 1 voor snoepjes.
    Op vrijdagavond kregen we altijd chips, in een bekertje zodat iedereen evenveel had.
    Leuke herinneringen allemaal.

    Groeten Herma

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik denk dat je er echt baat bij hebt gehad. Je hebt als kind, via je koekjes, geleerd om je instant behoeftes uit te stellen, met als gevolg dat je er later meer van kon genieten. Dat werkt met sparen niet anders.

    Eens proberen of dat met onze kleine ook gaat werken, het kan geen kwaad om het te stimuleren. :-)

    PS. Als je echt zo van kleurtjes houdt, moet je eens op de site van: http://colormekatie.blogspot.com/ kijken. Vrolijke site met mooie foto's van iemand die helemaal in de kleurtjes zit.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi verhaal!
    Ik geloof dat de kinderen van nu het niet kunnen... Die van mij eten alles meteen op. Maar ze krijgen ook zoveel!
    Ik herinner me nog dat ik maanden met een chocoladeletter deed, elke dat een piepklein afgeschraapt stukje, mmmmmmm!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja dat is er als kind ingeslopen, mijn zus deed dat ook dat van die snoepjes in een trommeltje en als het volgens mijn moeder te lang stond mochten wij het opeten en dan was mijn zus natuurlijk erg kwaad.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Haha heerlijk om te lezen. Wij kregen nooit zakgeld. Dat kon er bij ons thuis nooit af(vader invalide)Maar van ooms en tante kreeg ik af en toe een paar stuifers. Maar dat ging gelijk op in de snoep winkel.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ach wie weet waar het van komt, je hebt een gezellig blogje geschreven , genieten , liefs marion

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een mooi verhaal. Ik vraag me wel eens af of zuinig zijn of het bekende "gat in de hand hebben" misschien een genetische component hebben. Groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mijn broertje en ik kregen vroeger soms een chocolade paashaas. Hij at hem altijd meteen op en ik stukje bij stukje. Hij zat dan altijd te azen op een stukje van mijn haas, wat hij dan natuurlijk niet kreeg. Het is gelukkig toch nog goed gekomen met hem. ;-)

    Wel jammer dat je snoepjes aan het eind van de rit weg moesten maar je hebt in ieder geval van het aanbik genoten. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dit is echt een heel mooi verhaal.
    En bedankt voor deze post want ik ga mijn kinderen nu een doos maken (of Manlief het laten maken) met 3 vakjes en hetzelfde doen.
    Want blijkbaar werkt die methode wel, anders zou je toch heel anders tegen geld aankijken dan je nu doet.
    Groetjes,
    NZ

    BeantwoordenVerwijderen

Hartelijk dank voor je reactie.