Echt de laatste keer!

Dit blogje heeft niet veel met consuminderen te maken. Hooguit dat etentjes betaald worden door het werk.

Vorige jaar had ik me voor de zomervakantie vast voorgenomen om nooit meer bij een ander of bij een restaurant te gaan eten toen ik voor de zoveelste keer misselijk werd daarna. Ik krijg een paar keer per jaar etentjes aangeboden in een restaurantje waar ik niet bij weg kan blijven omdat het vaak de afscheidslunches zijn van stagiaires en het teamuitstapje. Wat ik ook vraag of vraag er juist niet bij te doen, altijd krijg ik er wel last van. Vraag ik om een sausje weg te laten, wordt er tegen me gezegd dat het dan niet meer smaakt... Dat maak ik zelf altijd nog wel uit denk ik dan. Doe het sausje dan in een apart bakje, zij hun zin en ik zet het meteen weg. Ik eet nu eenmaal niks met (vaak chemische) toevoegingen punt uit.

Vorig jaar hadden ze tapas bij iemand thuis laten brengen en ik keek even en zag al direct dat het vlees en allerlei sausgerechten waren en niks voor mij. Ze hadden daarom als alternatief voor mij een diepvriespizza voor het geval ik niets kon eten. Ik had al een eerdere ervaring daarmee gehad namelijk. Kon daar geen nee opzeggen, maar zag al meteen toen ik het kreeg welke dat was van een bepaalde winkel en heb er alles af moeten schrapen en jawel hoor 's avonds laat toch weer erge last daarvan van het weinige wat er nog opzat. Vanaf dat moment had ik me dan ook voorgenomen echt niks meer ergens te eten. Maar ik was toch weer stom afgelopen week en me laten verleiden...

Deze week was het namelijk weer zover, een afscheidslunch. Van te voren had ik gelukkig al wat gegeten voor het geval dat. Ik hoorde dat het bij een zaakje was waar ze ook biologisch eten hadden dat gaf ergens perspectief voor mij. Ik dacht een uitsmijter moet dan toch geen problemen opleveren als ik erbij zeg het vooral goed door te bakken, niks erop te doen (ook geen peper, zout of paprika, zout, ham, kaas) dus naturel en dat het beslist niet drillerig mag zijn. Lijkt me toch duidelijk: doorgebakken ei, niet drillerig, niks erop. Nee dus, twee keer terug moeten sturen. Ik voel me dan zo'n zeur en totaal niet begrepen. Iedereen is dan al ver over de helft en ik had nog steeds geen bord terug. Dit was echt de laatste keer! Les nu echt geleerd. Ook al is het zelfs een vegetarisch, biologisch en ecologisch restaurant! Ik eet echt nergens meer mee! Zelfs een broodje jam, wat niet echt lekker is, presteren ze nog te verpesten met toevoegingen. Ik neem voortaan mijn eigen eten overal mee of een broodpakketje en als ik mee uit eten moet dan drink ik alleen nog maar wat pepermuntthee.

Eerst kon ik nog wel eens meedoen met een broodje kaas, maar tegenwoordig kan dat zelfs ook niet meer, als je niet weet waar de kaas vandaan komt. Die wil ik tegenwoordig alleen nog maar van de natuurwinkel of bij een plaatselijke biologische boer. Onlangs was er een programma op de tv en ook een artikel in de krant dat de meeste, ja je leest het goed, de meeste zuivelproducten, waaronder kaas, halal zijn en gewoon in de supermarkten liggen! Ze hoeven dit er niet bij te schrijven op het etiket. Ieder zijn of haar normen en gebruiken, maar sorry ik hoef geen halal kaas of yoghurt. Veel van onze Nederlandse producten zijn voor de export en dan moet het aan buitenlandse normen voldoen. Ik vind dat dit een keuze voor burgers moet zijn, of het nu halal, kosjer of op z'n Nederlands is. Ik eet bewust vegetarisch en dan wil ik vegetarische kaas (van zuur stremsel gemaakt en geen stremsel van de lebmaag van dieren die op de oosterse manier geslacht zijn). Probeer dat mensen maar eens uit te leggen dat je vegetarier bent en geen gewone kaas eet.

Het lijkt allemaal zo moeilijk voor een ander, maar het is zo gemakkelijk: gewoon puur voedsel (eventueel met een beetje echte verse kruiden en niet uit een potje).
Toch zou zo'n uitje een feestje moeten zijn... voor mij is het altijd een beproeving! Word ik ziek of niet... zucht... een beetje een luxe probleempje dus, waar ik me altijd erg vervelend bij voel, zowel letterlijk als figuurlijk. Dan voel ik me anders dan anderen, een zonderling, terwijl het in mijn ogen toch heel normaal is.