dinsdag 28 februari 2012

Vluchtgedrag

Maandag en eigenlijk vorige week ben ik met mijn neus weer eens op feiten gedrukt waar ik niet zo gelukkig mee ben. Ik kan hier aardig vrij uit mijn mening geven omdat er maar echt een handvol mensen wisten dat ik een blog had en met welke naam. Nog een ander handjevol wist alleen dat ik een blog had, maar wisten niet waarover. Ik dacht dat ik tegen dat handjevol mensen met blognaam door had gegeven dat niet iedereen hoeft te weten wie ik ben en waar ik over schrijf, maar blijkbaar was dat niet duidelijk genoeg dat ik echt niet graag had dat dat aan de grote klok werd gehangen. Ik noemde bv bewust nooit 'dingen' bij de naam.

Een zeer enthousiaste collega had mijn blog met naam en al echter eind vorige week als voorbeeld aangedragen. Ik voelde me ter plaatse door de grond heen zakken! Ik hield mezelf maar voor, dat handjevol collega's, dat valt misschien nog mee; al voelde dat zelfs al niet lekker aan. Iedereen die me goed kent, zou dat weten. Iemand sprak me al aan dat toen ze dat zag, oei dat vind M helemaal niet leuk. Ik hoopte alleen dat iedereen de naam van het blog snel zou vergeten omdat consuminderen in brede zin voor hun denk ik niet zo boeiend is, al is mijn naam wel erg duidelijk natuurlijk om te onthouden.

Maar maandagmorgen werd ik ineens geconfronteerd dat het digitale bestand zelfs instellingsbreed in het weekend was verspreid aan alle collega's (600?)! Kijk en dat vind ik nou echt niet bepaald prettig! En dat is nog zacht uitgedrukt. Het is wel snel weer verwijderd op mijn verzoek, maar toch zullen toch echt een aantal dat hebben gezien (getuige die ene persoon al die dat tegen me zei dat ik dat vast niet leuk vind) en de link zeer gemakkelijk gelegd kan hebben naar mij. Nu voel ik me dus echt geremd met schrijven! Dat zit er natuurlijk altijd in als je een blog begint hoe zorgvuldig je dat ook voor je houdt en maar een enkeling daarvan op de hoogte brengt. Eentje hoeft er maar zijn mond voorbij te praten en iedereen weet het.

Ik weet nu dus niet goed hoe nu verder. Ik baal hier enorm van. Dit vind ik niet leuk. Er komen tenslotte wel 12.000 bezoekers per maand op mijn blog! Ik heb nu wel direct een aantal zeer persoonlijke blogjes op onzichtbaar gezet. Ieder woord zal ik moeten wegen wel of niet te beschrijven. Ook al hoef ik over datgene wat ik beschreven heb me niet te schamen. Ik laat nooit zo heel veel van me los in mijn omgeving en nu ineens liggen mijn levensverhalen te grabbel. Mijn vrijheid is beknot met schrijven! Ik hou ervan anoniem te zijn en dat ben ik nu niet meer.

Of ik nu een compleet nieuw blog begin en alleen mijn volgers daarvan op de hoogte stel, vraag ik me nu dus wel af. Of ga ik alles op een andere manier beschrijven, hooguit het relevante van een onderwerp zonder eigen mening? Of saaie consuminderblogjes zodat sommigen meteen afhaken? Ik weet het dus echt nog niet. Ik laat het even sudderen en slaap er nog een nachtje (of meer)over. Misschien dat ik het nog even probeer en als het dan nog steeds niet goed voelt dat ik een andere keuze maak. Ik laat het nu even bezinken.

Wat zou jij doen als je weet dat je collega's mee lezen?

13 opmerkingen:

  1. Oei, da's balen. Misschien inderdaad een nieuw blog met een uitnodiging aan je volgers. Het zou een oplossing kunnen zijn, aan de andere kant, als je er geheimzinnig over gaat doen, gaan mensen zeker zoeken.....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lijkt me heel onprettig. Bloggen is juist zo fijn omdat je vrijuit kunt schrijven over wat je bezig houdt. Ikzelf was gestopt omdat ik me niet meer zo vrij voelde op het net. Het idee dat Big Brother (google) alles van je weet. Nu ben ik echter toch weer begonnen, ik miste het schrijven. Maar in jouw geval is het ook nog eens door een ander misbruikt, niet eerst aan jou gevraagd. Dat vind ik ver gaan. Sterkte met je beslissing 'wat nu verder' Doe wat je hart je ingeeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Niet fijn! Ik wil dat echt helemaal niet 1 bekende het weet. Ik zou een andere blog starten en volgers inlichten. succes ermee!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ai, waarom doen mensen zulke dingen, vraag je je soms af. 't Is idd zo fijn om onder pseudoniem je heule hebben en houwen ( nah, alleen datgene wat je zelf kwijt wil ) op het wwweb kwijt te kunnen.
    'k Kan je hierin geen raad geven, sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Goed waardeloos voor je. Hoop dat je een oplossing vindt want ik zou je missen.... Kopop, hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. He, wat vervelend.
    Ik zou je zo ook niet kunnen vertellen wat je moet doen.
    Heb zelf wel de ervaring dat als ik van iemand een link door krijg ik even ga kijken maar als ik het niet interessant vind weer weg te doen.
    Wie weet gebeurt dat ook bij jou?
    Hoop wel dat je door blijft gaan. Ik volg je graag.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik zou me dan echt compleet geremd voelen. Niet eens speciaal om wat ik schrijf, maar juist omdat dit iets van mezelf is. Ik denk dat de lol er voor mij dan af zou zijn, zeker omdat je met je blog toch wat hebt opgebouwd. Aan de andere kant kan het natuurlijk goed zijn dat mensen het ook weer vergeten, niet iedereen is supernieuwsgierig aangelegd. Misschien moet je het ook naast je neerleggen. Maar zelf zou ik het moeilijk vinden, daarom probeer ik ook echt anoniem te blijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Herkenbaar! Ook ik schreeuw niet van de daken dat ik een blog schrijf. Dat is een ander deel van mij en dat vindt ik juist prettig.
    Welke stap je nu ook gaat nemen, zorg er voor dat ie goed voelt, dat is het belangrijkste!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ellendig! Waarschijnlijk zou ik het hele boeltje overbrengen naar een nieuw blog onder een andere naam. Mailtje naar volgers, en voilá... Zou het nl niet prettig vinden een rem te voelen op dat wat ik wil schrijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Dat is gewoon een rotstreek Marianne !De mensen in mijn omgeving kennen en lezen mijn blog.Dus dat probleem van jou heb ik niet. Je kunt ook besluiten om gewoon open verder te gaan. Dan lezen ze het maar. Hoewel dat af zal nemen. Groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Een collega die mijn blog publiekelijk met naam en al doorgeeft. hmm. Dat geeft mij een positief en ook iets zenuwachtig gevoel. Een warm gevoel, dat men enthusiast is over mijn schrijven. Zenuwachtig, omdat het toch iets van mij is.

    Voor mij geldt dat ik alles schrijf, alsof iedereen het ook echt leest. Dus wat voor emoties ik ook meedeel, ik probeer het wel zo samen te vatten dat als het over mij zou gaan, ik het zelf geen probleem zou vinden. Ik probeer dan de NVC [non violent communication] te gebruiken -- eerlijk is eerlijk... dat lukt ook niet altijd.

    En sinds kort ben ik alternatieven voor het bloggen aan het zoeken. Iets waar ik meer persoonlijk kan zijn. Minder openlijk dan het world wide web. Ik hoop dat ik het binnenkort opgestart krijg en dat lezers het ook iets vinden.

    -- misschien is een feedback moment voor jou en je collega iets? Vooral als je duidelijk meegegeven hebt dat 'dat' nou net niet de bedoeling was.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat een vervelende situatie zeg. Ik blog zelf ook anoniem omdat ik in het verleden een soortgelijke situatie heb meegemaakt.
    Mijn oplossing was toen: stoppen met bloggen. Een aantal jaren (!) later ben ik pas weer gaan bloggen onder een andere naam. Verre van ideaal. Ik zou het jou niet aanraden.

    Succes met het vinden van een oplossing.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Pff van je collega's moet je het maar hebben. Ik kan me goed voorstellen dat je er van baalt. Ik zou de neiging hebben mn hele blog te deleten , de bewuste collega eens flink de oren te wassen en even diep onder mn dekbed duiken en doen alsof de rest van de wereld niet bestaat. Niet heel praktisch natuurlijk maar wel mijn "buikgevoel".
    Ik denk dat de andere dames een meer praktische oplossing hebben aangedragen namelijk nieuwe blog en dan selectief mensen een berichtje daavan sturen.

    BeantwoordenVerwijderen

Hartelijk dank voor je reactie.