maandag 20 februari 2012

Alleenstaand moederschap

Ik heb er wel eens over geschreven dat ik een alleenstaande ouder ben met een dochter. Al na een week na haar geboorte was dat zo. Ze huilde teveel en daar kon de vader niet tegen. Was hij echter de deur uit dan was ze meteen stil. Overgevoelige baby dus. Maar goed, daar wil ik niet over bloggen, wel hoe ik dat altijd financieel gered heb in mijn eentje, door o.a. al heel vroeg te gaan consuminderen op vele gebieden!

Ik had, nadat mijn dochter geboren was, een baan van 28 uur. In het begin paste mijn moeder op tot er plaats was in het kinderdagverblijf. Na 3 maanden was er een plekje vrij en is ze daar tot haar 4,5 geweest voor 7 dagdelen, terwijl ik die dagdelen werkte. Ik vond dit vreselijk, maar ik wist wel dat als ik zou stoppen het ook moeilijk was om jaren later weer een baan te kunnen vinden. Bovendien had ik een eigen huis, zelfs met 2 hypotheken. Ik moest wel. De 2e hypotheek moest ik ooit nemen toen ik ging studeren om de 1e te kunnen aflossen. De percentages waren echter veel hoger dan nu. Geen 2 of 5%, nee 18%! Ik wilde daar ook zo snel mogelijk vanaf en heb al het extra's wat ik kreeg aan vakantiegeld en de 13e maand daarin gestopt om vroeger af te lossen.
Ik heb echter nooit een bijdrage ontvangen van de vader. Ik heb dat zo gelaten en ben er nooit tegenin gegaan. Liever geen gedonder steeds en rust in huis. Doordat de 2e hypotheek in een paar jaar geheel was afgelost, werd het bedrag daarna ook steeds lager van de 1e hypotheek. Op een gegeven moment betaalde ik nog maar 76 gulden per maand voor mijn huis en zou dat nog 20 jaar moeten doen. Dat was altijd mijn redding geweest. Geen grote uitgave voor huur of hyptheek anders had ik het nooit kunnen redden!

Aan de kinderbijslag ben ik nooit gekomen en heb ik gespaard voor mijn dochter voor als ze ooit de deur uit zou gaan of studie. Dat kon ze dan gebruiken voor de aflossing van een studie of voor de aanbetaling van een huis. Daar kwam ik nooit aan.
Ik heb dus alles betaald met alleen mijn salaris als secretaresse zijnde toen bij een instelling die gesubsidieerd werd door de gemeente. Normaal salaris. Het was daarom nooit een vetpot, maar ik heb alle eindjes altijd netjes aan elkaar geknoopt. Ik zette de tering naar de nering zeg maar. Kocht alleen iets als ik het echt kon betalen en maakte nooit schulden.
Ik heb nog even bij een groepje gezeten met alleenstaande moeders in de hoop wat goede tips te krijgen, maar merkte toch dat ik totaal anders was, ook totaal anders handelde en met geld omging e.d. Ik had geen schulden, zij wel. Mijn kind ging echt voor alles. De moeders daar vonden de kapper veel belangrijker dan melk te kopen. Ik hoorde daar niet thuis en ben daarom snel gestopt met die bijeenkomsten. Hulp had ik niet nodig. Wel af en toe een luisterend oor en daar had ik mijn moeder gelukkig voor.

Kleding maakte ik voornamelijk zelf, ging naar tweedehands kledingbeurzen en verkocht ze zelfs. De kleding met een klein naadje stuk, was dan bespottelijk laag in prijs. Die kocht ik bijvoorbeeld, repareerde het en verkocht het de volgende keer weer op zo'n beurs. Zo heb ik met kwartjes en guldens steeds wat kleine winst gemaakt. Van een lapje stof van de markt, maakte ik twee dezelfde rokjes of twee broekjes. Een voor mijn dochter en een om te verkopen. In de tweedehands winkel hing namelijk ook een rek met nieuwe kledingstukken die niet hoog geprijsd werden. Voor een broekje vroeg ik bv 7 gulden en een strokenrokje 7,50. Het was 70/30%. Er ging 30% nog naar de winkel zelf. Maar daardoor was het rokje voor mijn dochter helemaal gratis en wat over was kon ik weer samen met andere kledingstukken zoals schoenen kopen. M.a.w. toen ze klein was, speelde ik helemaal quitte met de uitgave van haar kleding en heeft me dat dus niets extra gekost behalve eigen energie en tijd.
Het leuke was dat mijn dochter toen ze naar de middelbare school ging een vriendinnetje kreeg die daar dichtbij die tweeedehands winkel woonde. Je raadt het natuurlijk al. Die moeder kocht daar vaak juist die kledingstukken :-)

Onze uitjes waren veelal naar speeltuinen en kinderboerderijen. Ik ploos de krant uit naar gratis kinderactiviteiten of we gingen naar rommelmarken/ kringlopen.
Vanaf haar 6e zat mijn dochter niet meer bij de buitenschoolse opvang (ik kwam er later achter dat daar veel probleemkinderen zaten; ik had het alleen gekozen omdat het tussen mijn werk en huis lag. Een jongetje van 6 jaar riep steeds tegen haar dat hij haar ging vermoorden! Vlug eraf daar dus!).
Op haar 7e overleed mijn moeder, mijn steun en toeverlaat in alles en werd ik echt helemaal op mezelf gegooid om het in mijn eentje te redden. De vader kwam weer even in beeld, maar bezorgde meer overlast dan hulp, dus daar kwam al snel weer een einde aan. Tot haar 7e was ze na schooltijd altijd bij mijn moeder, maar nu moest ik dat weer goed gaan regelen, vooral voor vakanties als ik werkte. Zoveel weken had ik geen vrij als een school. Dat lukte met weer buitenschoolse kinderopvang. Met haar 9e wilde ze echt niet meer naar de buitenschoolse opvang en werd ze een zogeheten sleutelkind. We hadden een hondje en ze was daarom niet echt alleen thuis. Ze moest me altijd meteen bellen wanneer ze veilig thuis was uit school. Een uur later kwam ik pas van mijn werk. In die tijd zat ze dan tekenfilmpjes te kijken achter de tv. Gelukkig was het geen kind dat kattenkwaad uithaalde of zo. Maar toch vond ik dat niet prettig en kon ik het gelukkig weer regelen dat ze bij een vriendinnetje bleef. Super aardige moeder die me dat aanbood!
Door het overlijden van mijn moeder veranderde er veel. Ik ging terug naar 20 uur werken, want er moest allemaal teveel georganiseerd en geregeld gaan worden. Ik verdiende toen nog maar net zoveel (of weinig) als iemand met een uitkering. We gingen verhuizen naar mijn moeders huis (wat ook mijn geboortehuis is en heel veel herinneringen heeft) waarop een hoge schuld zat. Mijn eigen huis moest worden verkocht om ook een gedeelte van het hoognodige onderhoud te kunnen bekostigen. Haar wens was altijd dat ik daar weer ging wonen en die wens heb ik ingewilligd. Met heel veel emoties erbij heb ik er in mijn eentje een jaar overgedaan de beide huizen op te ruimen en zijn we verhuisd. Ik vond het heel moeilijk haar spullen weg te doen en deed daarom maar meer spullen van mezelf weg. Iedere dag ging ik erheen om wat op te ruimen, soms zat ik alleen maar te huilen. Van de winst van mijn eigen huis kon ik een cv aan laten leggen, nieuwe elektrische bedrading, laminaat en een paar deuren en kozijnen vervangen. Toen was alles zo goed als op. Na een paar jaar kon ik gelukkig weer terug naar 28 uur werken en daarna moest ik zelfs 34 uur gaan werken, zo goed als full time dus (dat is 36). Buiten al het geregel om, was dat wel meer salaris, wat we goed konden gebruiken als klein gezinnetje. Al was het nog steeds geen vetpot natuurlijk.

Inmiddels had ik een paar keer weer een nieuwe relatie, maar dat ging allemaal niet goed samen met mijn dochter omdat we een leven hadden opgebouwd zonder en ze erg veel moeite had mijn aandacht te delen met iemand anders. Ik begreep haar heel goed. Bovendien had ik overigens vaak ook wel mijn twijfels over de klik met zo'n relatie. Ik koos uiteraard 100% voor mijn dochter. We hebben een goede band en dat wil ik zo houden.
Als ik erop terugkijk, is het best wel zwaar geweest, maar op die momenten doe je het gewoon, denkt er niet over na. Al met al is het goed gegaan, zijn er juiste beslissingen genomen. In die tijd was ik aldoor al aan het consuminderen, mijn voorbeeld was mijn moeder geweest; het bekende naoorlogse leven wat behoorlijk sober was. Je pikt toch automatisch wat op van zo'n leefstijl.

Nu ik niet meer voor mijn dochter hoef te zorgen, al blijf je dat in zekere zin altijd nog doen, blijft er voortaan iets meer over om te besteden voor mezelf. Eindelijk na zoveel jaren kan ik zelfs hier en daar wat gaan opknappen aan het huis. Ik leef niet bepaald in luxe. Vaak heb ik het idee te kamperen in eigen huis. De keuken stamt nog uit 1945, idem de badkamer. Ik had dat natuurlijk meteen aan kunnen pakken met het gevolg nu in grote schulden te zitten. Ik heb het anders gedaan en voornamelijk geïnvesteerd in mijn dochter. Ze heeft nu haar master en volgt ook weer andere studies.

Ik ga gewoon door met consuminderen zoals ik altijd heb gedaan. Dat wat ik overhoud, gaat nu naar mezelf en het huis/tuin. Stukje bij beetje zal het opgeknapt worden, al zal het lang duren. Ik ben een doorzetter en ooit zal het er net zo uitzien als bij een ander! Mijn moeder had het zelf namelijk bewust nooit bijgehouden/opgeknapt vanwege het 14-jarig proces(!) met mijn vader om te scheiden en de mogelijke verdeling.
Hopelijk is het wel ooit helemaal gemoderniseerd nog voor mijn dochter het ooit op haar beurt erft ... Alles wat ik doe, gebeurt in overleg met haar. We gaan weer verder met 'ons project'. Alle kleine beetjes helpen.

Nu kan de lezer ook misschien een beetje beter begrijpen waarom ik consuminder en waarvoor.

23 opmerkingen:

  1. Ik neem mijn PETJE voor je af!!!!
    Lisa

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Al mijn respect voor het schrijven van zo'n persoonlijk stukje.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bedankt dat je het wilde delen. Wat zal het moeilijk zijn geweest.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik weet even niet wat ik moet zeggen.....

    Wat een doorzetter ben je en wat een liefdevolle moeder. Je dochter kan trots zijn, maar ook jijzelf. Wat heb je het fantastisch gedaan. Echt, petje af!

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Er zijn heel veel mensen die een voorbeeld aan je zouden moeten/kunnen nemen!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat ben jij een doorzetter in moeilijke tijden.Ik heb bewondering voor je.En hoop,dat je huis steeds mooiere wordt. groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Echt heel veel respect voor je. Wat knap dat je het allemaal zo hebt weten te redden. Veel mensen zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. mijn mond valt open van verbazing. Petje af.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Zo zie je maar: sterke vrouwen kunnen alles aan!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een verhaal..., een voorbeeld voor velen. Ik heb grote bewondering voor je!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Beste Marianne,
    Al voor ik deze post van je had gelezen, had ik je een award gegeven. Ik vond jouw blog al de moeite waard om mee te lezen.
    Je hebt hem verdiend!
    Hartelike groet, Thea R.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat een prachtige erfenis om door te geven.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Je bent een hele sterke vrouw. Heel veel respect voor hoe je dit hebt kunnen volhouden door de jaren heen. Je dochter mag trots zijn op zo'n moeder!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik ben er even stil van, mijn respect heb je! Ik hoop dat ik het - hoewel ik niet hoop in dezelfde situatie terecht te komen - net zo zou doen als jij, als zoiets me zou overkomen. Dan zou ik in ieder geval wel trots op mezelf zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Topmentaliteit! Petje af!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Indrukwekkend en met goede keuzes te maken heb je het heel goed gedaan. Applaus!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Wat een (levens)verhaal, zeg! Ik heb bewondering voor hoe je het allemaal klaargespeeld hebt! Fijn dat je dochter zo goed terechtgekomen is en dat zij kan studeren. Daar heb je het al die jaren voor gedaan! Nu verder voor je eigen comfort! Succes ermee!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Petje af, hoe je je hebt weten te redden!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  19. pff wat heb jij een hoop meegemaakt zeg.
    En dan wonen in je ouderlijk huis wat je ook nog helemaal opknapt. Lijkt me fijn maar ook best zwaar.

    Veel succes verder en ik kan alleen maar veel bewondering voor je hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. RESPECT!!!!!!!! dat is alles wat er bij me op kwam.

    BeantwoordenVerwijderen

Hartelijk dank voor je reactie.