Doorgaan

Op de een of andere manier weet ik op dit moment niets wat ik hier kan vermelden. Ik denk dat ik een beetje teveel aan mijn hoofd heb momenteel. Eigenlijk is dat iedere jaar zo rond deze tijd. Niet zo zeer de feestdagen zelf, want voor Sinterklaas ben ik al weken en weken klaar en Kerst vier ik amper. Het is meer een hoop afronden op het werk voor de kerstvakantie en dat is altijd spannend of dat weer lukt met al die deadlines. Er hangt ook een vreemde sfeer daar. Wat niet gek is natuurlijk bij een reorganisatie en waarvan je weet dat er 57 mensen moeten gaan vertrekken en daarvan al 25 weg zijn. Onze kleine afdeling moet van 4 collega's afscheid nemen waarvan er 3 al zo goed als weg zijn. We zij nog maar met 5 personen over. Maar ook elders in het gebouw vang je het een en ander op van vertrekkende collega's. Tegelijkertijd wordt er veel over de toekomst gepraat, want er gaat een hoop veranderen. Voor de meesten daar is dat totaal nieuw, maar ik heb het al een paar keer meegemaakt. Dan weer wordt er gefuseerd, dan weer gecentraliseerd, vervolgens gedecentraliseerd en dan weer terug naar centraliseren en dan weer een tussenvorm van decentralisatie. Zoiets herhaalt zich om de paar jaar. Ik weet wel dat na een paar maanden datgene wat niet goed gaat toch wel weer bijgesteld wordt, dus maak ik me niet zo'n zorgen over alle uitspraken wat nu gaat gebeuren. Mondjesmaat wordt het duidelijk gemaakt. Dat vergt weer veel tijd met van alles om te zetten en aan te passen. M.a.w. ik hoef me niet te vervelen de komende maanden! Maar toch blijft het raar dat vele vertrouwde gezichten er ineens niet meer zijn. Je bent toch een grote familie en deelt veel van het leed en lief. Dan ineens zijn ze weg of gaan nog weg. Lege plekken ontstaan en soms blijk ik nog maar ineens alleen op een hele etage te zitten op bepaalde dagen.
Ik mag me natuurlijk gelukkig prijzen niet bij de ontslagenen te horen! Het zijn vooral de managers die nu moeten opstappen en van de staf. Volgend jaar komt er nog een tweede ronde aan met mensen die ontslagen worden. Het risico blijft als een zwaard van Damocles boven de hoofden hangen.

Mijn dochter woont ook alweer een tijdje weer terug thuis na een mislukte samenwoning met koop van een huis. Haar rust is beetje bij beetje aan het terugkomen gelukkig. Zelf moet je dan de rust zelve uitstralen en dat valt niet altijd mee als je hoofd overloopt met van alles wat gaande is. En alles gaat gewoon door. En van alles moet er ook gewoon geregeld en afgesproken worden. Daarvoor moet er weer voorbereidingen getroffen worden en blijf ik dus ook thuis aardig op dreef.
Maar... nog drie weekjes en dan kerstvakantie!

Ik zei dan wel dat ik niks te melden had, maar soms rollen de woorden alsnog uit de vingers.... het 495e.